امروز 12فروردین است، روز ورود امام به کشور و آغاز دهه ی فجر. روز بزرگی است، اما پس از گذشت 28سال از انقلاب، نظر مردم در مورد آن چیست؟ چند درصد مردم حاضر به چنان جانفشانی برای انقلاب هستند؟ چه تعداد از مردم بازهم امام را رهبر خود می دانند؟ مسئولین چه میزان به آرمانهای امام و انقلاب اعتقاد دارند؟ آیا باز هم حاضر به هزینه کردن برای انقلاب هستیم؟ آیا باز هم اسلام و انقلاب را به رفاه و زندگی خود ترجیح می دهیم؟ چه قدر از آن هم دلیها باقی مانده است؟ چرا برخی زندگی در آن دوران را ترجیح می دهند؟ چرا برخی آن رژیم را به جمهوری اسلامی ترجیح می دهند؟ چرا برخی از شرکت در انقلاب اظهار پشیمانی می کنند؟ آیا باز هم به همان اندازه به رهبری خود اعتماد داریم، تا برای فرامینش جانفشانی کنیم؟ از آن وحدت کلمه ی مورد نظر امام چه میزان وجود دارد؟ همه اش یا جزئی؟ انقلاب ما راساخت یا ما انقلاب را ساختیم؟ آیا صرف همراهی با جمعیت انگیزه ی ما برای انقلاب بود، یا اهداف و نیات والاتری داشتیم؟  چرا شعار اصلی امام برای انقلاب که دفاع از اسلام بود را فراموش کرده و بر روی برخی شعارهای فرعی و مشکوک تمرکز کرده ایم؟ مگر هدف انقلاب ما برای رفاه و یا شکم بود؟ چرا بعد از 28سال از انقلاب برخی به گذشته ی خود رجعت کرده و دنبال همان شرایط گذشته هستند؟ چرا برخی مسئولین شعارهای امام در حمایت از کوخ نشینان و مبارزه با کاخ نشینان رافراموش کرده اند؟ چرا برخی از کوخ نشینی به کاخ نشینی خو کرده اند؟ جرا کاخ نشینی دیگر قباحت ندارد؟ چراثروت اندوزی (نه تولید ثروت) ارزش است؟ چرا دیگر آمریکا را دشمن نمی دانیم؟ چرا وصیتنامه امام را فقط در سالروز وفاتش در تلویزیون می شنویم؟

سوالات بسیاری وجود دارد که اگر بنشینیم و صادقانه به آنها پاسخ بگوییم شاید بتوانیم تکلیف خود را با انقلاب روشن کنیم.