به نام خدا
بازمحرم شد و ماه خون
محرم شد و ماه حزن و اندوه
باز ضجه و ناله
برای که؟
برای شهادت سالار شهیدان(ع)
برای شهادت بهترین انسانها پس ولی خدا
برای اسارت اهل بیت نبی(ص)
برای تشنگی لبهای تشنه در کربلا
برای بدنهای قطعه قطعه شده
برای خون ریخته شده ی خدا
برای این قربانی اعظم آخرین پیامبر
اما این همه گریه و زاری
برای چه؟
این عزاداری برای چه؟
آیا چون حسین مظلوم بود؟
چون نوه ی پیامبرمان بود؟
چون او را تشنه کشتند؟
چون سر از تنش جدا کردند؟
چون سرش بر نیزه کردند؟
چون بدنش زیر سم اسبان رفت؟
چون تمام یارانش پیش چشمنانش کشته شدند؟
یا چون فرزندانش در آغوشش پرپر گشتند؟
یا اینکه چون اهل بیتش به اسارت رفتند؟
همه ی اینها هست و نیست.
همه ی اینها دلیل اند
دلیل گریه و زاری
دلیل عزاداری
دلیل علم و کوتل و پرچم
دلیل سیاه پوشی شیعیان
اما هدف چیست؟
آیا هدف بخشودگی گناهانمان است؟
آیا هدف فقط گریه بر حسین است؟
آیا ترس از جهنم
یا شوق بهشت است؟
حتمی است که نیت خدایی است
مر نزدیکی ایزد
عزاداری برای حسین باید شیعه ساز باشد.
بله شیعه!
مگرما شیعه نیستیم؟
نه که نیستیم
نه تا وقتی که
فقط گریه می کنیم و سینه می زنیم
نه تا وقتی که
گناه می کنیم و نافرمانی حق
نه تا وقتی که کتاب خدا
بر سر تاقچه هاست
نه تا وقتی که ائمه(ع)
فقط برای حل مشکلاتمان هستند
نه تا وقتی که حسین(ع)
فقط طبیب بیماری های ماست
نه تا وقتی که عباس(ع)
فقط برآورنده ی آرزوهای ماست
نه تا وقتی که
غافلیم از حسین(ع) زنده ودشمنانش
نه تا وقتی که ندای حسین(ع)
فقط زینت بخش اشعار ماست
نه تا وقتی که صاحب الزمان(عج)
در پس غیبت است و ما...
نه تا وقتی که ما غافلیم
به خود مشغول و بی خبر از اماممان
نه تا وقتی که چشم او
گریان بر ما و ما خندان بر دنیا
نه تا وقتی که مهدی فاطمه(س)
درد دین دارد و ما غم نان
خداوندا ما را از عزاردان واقعی حسین(ع) و یاران وفادار مهدی(عج) قرار بده
کلمات کلیدی:
